Susan Clarke is een kleine maar zeer dynamische jongedame uit het Engelse county Northumberland die haar hart verloren heeft aan de blues- en rock’n’roll-muziek uit de jaren ’50 en ‘60. Ze schrijft zelf ook songs, maar ze covert even graag stokoude nummers in deze muziekgenres. Ze doet dit onder het pseudoniem ‘Sister Suzie’ en neemt sinds 2016 haar platen op met ‘The Right Band’ voor de instrumentale begeleiding. Dat zijn drie bluesbroeders met Darren Eddie Edwards op contrabas, Matt Jackson op gitaren en en Brian Nevill op drums.

Voor haar debuutalbum “Ain’t No Lady” werden daarenboven nog enkele gastmuzikanten in de opnamestudio gehaald met Big John Carter op piano, Nick Lunt op baritonsaxofoon en Andy Dummett en Al Nicholls op tenorsaxofoon. ‘Sister Suzie’ beschikt over een krachtige soulstem en dat is nodig voor het brengen van de twaalf explosieve nummers op haar plaat.

Voor het selecteren van de nummers die hier een coverversie krijgen, grasduint ‘Sister Suzie’ in de discografie van haar muzikale idolen. Zo brengt ze de songs “Knock Knock” uit 1959 van de Afrikaans-Amerikaanse soul-bluesdiva Carol Fran, “I Can’t Hold Out” uit 1960 van de Amerikaanse bluesgitarist, zanger en componist Elmore Jones en “Ruler Of My Heart” dat in 1963 een hit was voor de New Orleanse bluesvedette Irma Thomas en dat later ook gecoverd werd door o.a. Linda Ronstadt en Norah Jones.

De op de video te beluisteren albumtiteltrack “Ain’t No Lady” is net als het nummer “Working Girl” een eigen compositie van Susan Clarke. Later volgen er nog vier andere zelf geschreven nummers met soulballad “Yours” en bluesrockers “New Shoes”, “Desire” en “Big Mistake”. Verder brengt ze ook nog de uit het repertoire van Big Mama Thornton stammende honky tonk-rocksong met “Just Like An Old Dog (Barking Up The Wrong Tree)” uit 1956 en twee andere covers: “Stop These Teardrops” van Miss LaVell (aka LaVelle White) uit 1959 en het van bluesartiest Jimmy Rogers gekende nummer “Sloppy Drunk” uit 1969.

‘Sister Suzie’ is duidelijk een dame die zestig jaar te laat is geboren en eigenlijk beter thuishoort in de wereld van de soul-, blues- en rockscène van de jaren ’50 en 60. Maar wat ons betreft is het net zo goed als ze er in slaagt om met haar album “Ain’t No Lady” de muziekliefhebbers van de 21e eeuw duidelijk te maken dat dit muziekgenre ook dezer dagen nog altijd een veelbelovende toekomst kan hebben.

(valsam)